Malutki kluczyk, obarczony nieproporcjonalnie dużym kawałkiem drewna. Ciepły głos wyjaśnił: to do furtki cmentarza.

Nikt nie pytał skąd jesteśmy, kiedy klucz od cmentarnej furtki zwrócimy. Ciekawość wygrała: a te klucze nie giną – zapytałam.  Furtian wyraźnie rozbawiony: bez przerwy! Dorzucił: tu takie rzeczy nie mają znaczenia. W chwilę później jasne było, jak niepotrzebne było pytanie. Na ławeczce przy furcie siedział staruszek. Ojciec Leon był wówczas najstarszym franciszkaninem w Niepokalanowie, szczęśliwie skończył 99 lat. Pamiętał ojca Maksymiliana, opowiedział o historii Świętego, a także tego, który zawdzięczał życie założycielowi Niepokalanowa. Dziś wszyscy bohaterowie tej historii odeszli. Zostały zdjęcia, nagrania, karty książek.

Franciszek Gajowniczek przebywał w Auschwitz-Birenau do 25 października 1944 roku, potem został przetransportowany do obozu koncentracyjnego w Sachsenhausen, niedaleko Berlina. Podczas ewakuacji, wiosna 1945 roku wraz z innymi mężczyznami został uwolniony przez Amerykanów. Po II wojnie światowej udało mu się znaleźć żonę w Rawie Mazowieckiej. Kilka miesięcy wcześniej jego synowie zginęli po Powstaniu Warszawskim, w Rawie Mazowieckiej. Jeden miał lat

Franciszek zmarł w 1995 roku. Pochowany został na przyklasztornym cmentarzu franciszkanów w pobliskim Niepokalanowie.

Cmentarz przy zakonie robi szczególne wrażenie. Białe, proste krzyże, równo ustawione. Ojciec Leon, który był moim przewodnikiem skomentował – bajecznie skromnie, żyjemy jak żołnierze i leżymy w należytym porządku.

Ojciec Maksymilian Kolbe poszedł na śmierć w zamian za współwięźnia – Franciszka Gajowniczka. Franciszkanin został beatyfikowany przez papieża Pawła VI w 1971 roku. 10 października 1982 roku został uznany za świętego. Kanonizacji dokonał papież Jan Paweł II.