Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami, jeśli przebywanie osób bliskich przy małoletnim pacjencie powoduje dla szpitala dodatkowe koszty to ponosi je rodzic lub opiekun. Warto podkreślić, że przepisy nie przewidują możliwości pobierania opłaty za samą obecność rodziców przy dziecku, a jedynie wówczas, gdy taka obecność powoduje koszty dla podmiotu leczniczego.

Nowe przepisy wychodzą naprzeciw oczekiwaniom rodziców, którzy z powodu opieki nad hospitalizowanym dzieckiem często byli zmuszeni ponosić dodatkowe koszty związane z ich pobytem w szpitalu. W chwili obecnej opłaty pobierane przez szpitale są bardzo zróżnicowane, i chociaż zwykle nie są wysokie, to przy dłuższym pobycie dziecka w szpitalu mogą stać się znacznym obciążeniem.

Jak zostało wskazane w uzasadnieniu projektu, dziecko ma prawo do tego, aby cały czas przebywali razem z nim w zakładach leczniczych rodzice albo opiekunowie. W związku z czym rodzicom należy stwarzać możliwie dogodne warunki pobytu razem z dzieckiem oraz zachęcać i ułatwiać im realizację tego prawa. Obecność osób bliskich jest korzystna dla dziecka, przyspiesza proces leczenia, łagodzi stres i wzmacnia poczucie bezpieczeństwa. Pobyt rodziców albo opiekunów przy dziecku w szpitalu nie może narażać ich na ponoszenie dodatkowych wydatków.

Z projektowanych przepisów wprost wynika, że z tytułu opieki sprawowanej nad dzieckiem w szpitalu rodzice albo opiekunowie nie mogą być obciążeni opłatą, z wyłączeniem posiłków, używania pościeli oraz dodatkowego łóżka.

Analogiczne regulacje proponuje się dla pacjentów posiadających orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności, gdyż często wymagają oni takiej opieki. Zgodnie z przepisami, osoby o znacznym stopniu niepełnosprawności to osoby z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolne do pracy albo zdolne do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagające, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Niezdolność do samodzielnej egzystencji oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Powyższe przemawia za przyjęciem wobec tych osób takich samych rozwiązań w zakresie sprawowania dodatkowej opieki pielęgnacyjnej, które będą miały zastosowanie wobec pacjentów małoletnich.

Zdaniem ustawodawcy, projekt pozytywnie wpłynie na sytuację ekonomiczną i społeczną rodziny, a także osób niepełnosprawnych, przez doprecyzowanie ich prawa do dodatkowej, zwolnionej z opłat opieki pielęgnacyjnej, polegającej na możliwości pobytu przy takim pacjencie w podmiocie leczniczym przedstawiciela ustawowego albo opiekuna faktycznego.

Proponuje się, aby ustawa weszła w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.