70 lat temu narodziła się wielka sportowa impreza: "Wyścig pokoju".  Cieszyła się ona niesłabnącą popularnością przez kilkadziesiąt lat, chociaż jej początki były skromne. Pierwszy wyścig był nietypowy, bo w zasadzie był podwójny. Kolarze ścigali się na trasie z Warszawy do Pragi oraz równolegle z Pragi do Warszawy. W pierwszej edycji startowały drużyny z Polski, Czechosłowacji, Bułgarii, Rumuni i Jugosławii. Wygrali ostatni, pierwszy i ostatni raz w historii turnieju. Cztery lata później dołączyła drużyna NRD, wtedy to Berlin dołączył do miast gospodarzy wyścigu. Przez kolejne lata trasę stanowił trójkąt Berlin-Praga-Warszawa (w różnej konfiguracji). Jak to bywało w czasach PRL, cały wyścig miał odpowiednią oprawę propagandową. Równolegle do oficjalnego przekazu z radia i gazet, kibice opowiadali sobie różne legendy z trasy przejazdu. Jedna z nich dotyczyła finiszu Stanisława Królaka w 1956 roku. Jako pierwszy Polak wygrał wyścig i miał rzekomo w tunelu pod trybunami stadionu narodowego, na którym była meta, miał sięgnąć po pompkę i zdzielić nią zawodnika ZSRR. Nic takiego nie miało miejsca w rzeczywistości, ale wystarczyło to do spotęgowania legendy Królaka.

Cztery lata później, w 1960 roku, w Poznaniu rzeczywiście doszło do "rowerowej bójki". Na finiszu jednego z etapów, na stadionie w Poznaniu, zdecydowanie najszybszy okazał się zawodnik NRD, Wiessleder. Lider klasyfikacji ogólnej Melichow widząc, że nie wygra tego etapu, postanowił wspomóc swojego kolegę Petrowa i przytrzymał za koszulkę Wiessledera. Petrow wygrał. Wściekły Niemiec na mecie zsiadł z roweru i stłukł pompką Melichowa.