Był ministrantem, potem lektorem. Po maturze poszedł do seminarium duchownego, ale studiów nie ukończył. Akurat w parafii św. Jakuba wakował etat kościelnego. Skorzystał. Przyznaje, że na początku swojej kariery zaliczył kilka wpadek. A to świece do mszy nie zostały zapalone, a to ognisko w wielkim tygodniu nie zapłonęło, bo było źle przygotowane… Adam Mastalerz przyznaje, że jest encyklopedią parafii.

– Odpowiadam na tysiące pytań, bywa, że wyręczam księdza z udzielania informacji – kiedy msza, kiedy i jaka intencja – mówi.

Kościół i parafię św. Jakuba poznał od podszewki.

– Tylko parafian wszystkich nie znam, bo nie chodzę po kolędzie – śmieje się.

Pracuje na zmiany. W kościele jest 7 dni w tygodniu. Dzień zaczyna o godzinie 5.30. Przygotowuje ołtarz. Cztery msze od rana i dwie wieczorem – grafik pracy układa według kalendarza księdza. Dzwoni przed mszą, otwiera wrota kościoła, dba o teren wokół świątyni, ale też pomaga kapłanom przygotować się do samego obrządku – ubrać się w odpowiednie szaty, szykuje naczynia liturgiczne. Jest wsparciem podczas ślubów, chrztów i pogrzebów.

– Jak jest ślub, pogrzeb trzeba przygotować kościół – rozwinąć dywan, klęczniki, ustawić krzesełka czy katafalk pod trumnę. Potem to posprzątać. Tak się powie, że kościół jest mały, ale jak zacznie się sprzątać, wychodzi, ile wymaga pracy – opowiada Adam.

Wolne niedziele ma tylko wtedy, kiedy przypadają duże rodzinne uroczystości. Wówczas ministranci albo lektorzy zastępują go w kościele.

– Trochę brakuje tego wolnego czasu. Ale z drugiej strony, jak mam niedzielę nie pracującą to nie wiem, co ze sobą zrobić -- przyznaje. -- Ale to jedyna w swoim rodzaju praca i jedyne takie profity – pod ręką mam zawsze sakrament pojednania i pokuty. Z niektórymi księżmi w parafii spotkałem się będąc w seminarium. Z reguły u nich się spowiadam, bo po prostu mam zaufanie do kolegów z pracy – przyznaje zakrystianin.

– Zawsze miałem u siebie zaufanych zakrystianów, Adam do nich należy. Niedawno z jego pomocą udało mi się namierzyć w parafii złodzieja – przyznaje prałat.