„Nazywam się Michał Pilaszek i jestem osobą, która aktywnie działała na granicy polsko-ukraińskiej, pomagając w organizacji transportu i zaopatrując kobiety i dzieci w jedzenie oraz przedmioty codziennego użytku. Kiedy udało się nam już właściwie zaplanować pracę na przejściach granicznych, pomoc tam przestała być potrzebna. Zaangażowałem się więc, w organizowanie miejsc noclegowych na terenie naszego kraju”.

Zadzwoniłam akurat, gdy pożyczony samochody obładowany materiałami budowlanymi potrzebnymi w Skierniewicach, odmówił mu posłuszeństwa. Mówił, że przez przypadek trafił na ten piękny dom. Tomasz, jeden z Wolontariuszy z Polski przez przypadek poznał marzenia Michała. Miał na sprzedaż dywan, nie sprzedał mu go, przyjechał na długi weekend do Skierniewic, by pomóc w hydraulice, elektryce… Jest też małżeństwo z Krakowa, które od tygodni nieustannie kursuje między ogarniętą wojną Ukrainą a Krakowem, niosą pomoc. Musieli odpocząć, przez przypadek przeczytali o projekcie Michała. Spakowali psy i przyjechali skrobać farby, zrywać wykładziny, sprzątać budynek, który Michał wynajął. Jest Kirił z żoną, są Ukrainki, które w Skierniewicach znalazły schronienie.

„Ostoja Rodzina” ma być miejscem, w którym zostaną stworzone optymalne warunki do mieszkania i pracy. Nie chcemy ograniczać się do dawania schronienia. Uważamy, że pomoc powinna być kompleksowa i umożliwiać obywatelom Ukrainy godne życie w naszym kraju. Na tym etapie posiadamy już nauczycieli języka polskiego, angielskiego oraz planujemy organizację systemu opieki dziennej dla dzieci. W naszym domu ma działać samopomoc. Już teraz aktywizujemy obywateli Ukrainy do wspólnej pracy na rzecz ogólnego dobra. W obiekcie planujemy stworzenie poradni psychologicznych, artystycznych i pomagających odnaleźć nową ścieżkę zawodową”.

Przez mieszkanie Michała i jego partnerki w Warszawie od początku wojny na Ukrainie przewinęło się około 40 osób. Dwie rodziny zatrzymały się u nich na dłużej.

Opowiada: – Przez całe trzy tygodnie jeździłem na granicę i z powrotem, moja Cindy z dziećmi i psami była sama, ogarniała jeszcze Ukraińców, którzy u nas mieszkali. Wiem, że to było większe wyzwanie dla niej, niż dla mnie.

Do Polski przywiózł w sumie 150 osób.

– Po tym wszystkim się rozchorowałem. Gdy zrobiłem sobie przerwę i tak dzwonili do mnie wolontariusze z całej Polski, nie mogłem przestać działać. A to ktoś dzwonił z hali Expo z Warszawy, a to ktoś potrzebował pomocy na Śląsku. To wszystko byli ludzie z Polskiej Akcji Humanitarnej, których poznałem na granicach. Pytali – czy mogę przyjąć rodzinę, kogoś ze zwierzętami. Ktoś ma dwie papugi i nikt ich nie chce go wziąć. Powiedziałem sobie – Michał, tego jest tak dużo, że musisz coś zrobić. Zacząłem szukać.

Potem właściciele nieruchomości w Skierniewicach wstrzymywali się z decyzją, czy wynająć mu budynek. Mówili, że są inni zainteresowani. Czekał w sumie prawie dwa tygodnie.

W ostatnich dniach kwietnia zadzwonili, powiedzieli, że może realizować projekt. Sami jeżdżą z darami do Kijowa, są zaangażowani w pomoc, mają swoją fundację.

Mówi: „Wierzę, że z tego miejsca powstanie coś pięknego”.

W niedzielę 1 maja ruszyły prace.

– Pierwszy dzień prac, pierwsze spotkanie nas obcych sobie ludzi, którzy mają jeden cel, być częścią czegoś dużego, czegoś pięknego. Zorganizowaliśmy się – część z nas zajmowała się porządkowaniem i segregowaniem rzeczy, część skrobaniem okien i ścian ze starej farby. Trójka naszych dzieci w wieku przedszkolnym zorganizowała sobie worki i wyzbierała śmieci. Nasz superbohater Piotr, ratując nasze „tyłki”, zamontował zlew, krany i toaletę, bez której jak wszyscy wiemy, nie da się nic zdziałać. Nawet nie śniłem o tak wspaniałych ludziach, z którymi będę mógł spędzić wolny czas majówki, organizując miejsce, w którym będę się odbywały tak cudowne rzeczy.